De poort naar…?
Hoe vergankelijk is het leven? Hoe vergankelijk vooral zijn de dingen die je tegenkomt in dat leven, zelfs die dingen die je soms kan koesteren vanwege hun schoonheid of een speciale betekenis die je er aan had toegedicht.
Zo ook met het onderwerp van mijn allereerste berichtje hier De poort naar…?
Hetzelfde licht, dezelfde vochtigheid en damp vergezellen ons naar de plek van “de poort”, enkele dagen geleden…
“De poort” is weg, niet alleen de poort is weg, de eeuwenoude beuken die het slechts luttele maanden bestaande poortje begeleidden zijn niet meer…
De poort is verdwenen, net als de grote beuken
Is dit het einde van wat ik eerder noemde het begin van inspiratie? Nee, zeker niet! Dit is wat er gebeurt met alle fysieke dingen in onze wereld, ze veranderen, ze verdwijnen… Droevig? Het was wel een erg mooi plekje, maar ik ben blij dat ik die eerste foto heb kunnen maken en delen vanonder die machtige beuk! Vooral de herinnering die ik heb mogen optekenen in dat eerste bericht is wat blijft, het bos is dynamisch en wij mensen kneden het naar onze eigen zin. De reden voor het kappen is vooralsnog onduidelijk en maakt ook niet uit.
Een hooggespannnen boog
Is dit een beeld van de “maakbare” of van de “vergankelijke” wereld? Ik denk beide, maar nodig graag ook iedereen uit om zijn of haar eigen mening en/of gevoel hierover achter te laten!
Laatst liep ik in de buurt van Delhuyzen, een prachtig stukje met heel veel historie van mensen, het is een verstrooiterrein midden op de Veluwe met aan de hoofdingang het “Internationaal monument voor het onbekende kind“. Een inspirerende plaats met ook een bijzonder moment om naar binnen te gaan. Vlak boven het monument ontstond op dat moment een regenboog, precies erboven, het leek alsof de hoge spanning van de mast de boog genereerde, voor het gemak noem ik het maar de zichtbare spanningsboog. Ook dat is vergankelijkheid, enkele momenten later is het verschijnsel weer verdwenen.
Na een grote boog om een gigantische schotse hooglander heen ( ander verhaal waarom ik eromheen loop met de hond), kwam ik op het laatste zonverlichte pad van die dag, er was een bankje dat nog in de zon stond. Een mooie plek om nog heel even te zitten en te genieten van de zonsondergang, het had geregend die dag, het bankje was nat, de bovenkant van de leuning droog, dan maar op de leuning, het rode licht van de zon op je gezicht en toen werd het stil, in mij, de omgeving, zelfs de snelweg verdween even…
De boom van Teun
Op dat moment draai ik me om en realiseer me dan pas waar ik ben, een laatste zonnestraal verlicht nog één boom in de hele rij op het pad. Dat is de boom van Teun, het zoontje van een van mijn beste vrienden, overleden vlak na zijn geboorte. Om daar te zijn op precies dat moment laat mij beseffen hoe vergankelijk het leven is, hoe lang of kort dan ook, ook voor mij…
Het zijn allemaal momenten waar ik dankbaar voor ben, de beleving, de herinnering, de verhalen, dat is wat je mens maakt… Geniet daarvan en geloof me, ook de bomen, die je vaak zal zien hier, hebben veel meer herinneringen dan wij met zijn allen bij elkaar kunnen verzamelen…