Hoe vergankelijk is het leven? Hoe vergankelijk vooral zijn de dingen die je tegenkomt in dat leven, zelfs die dingen die je soms kan koesteren vanwege hun schoonheid of een speciale betekenis die je er aan had toegedicht.

Zo ook met het onderwerp van mijn allereerste berichtje hier De poort naar…?

Hetzelfde licht, dezelfde vochtigheid en damp vergezellen ons naar de plek van “de poort”, enkele dagen geleden…

“De poort” is weg, niet alleen de poort is weg, de eeuwenoude beuken die het slechts luttele maanden bestaande poortje begeleidden zijn niet meer…

Is dit het einde van wat ik eerder noemde het begin van inspiratie? Nee, zeker niet! Dit is wat er gebeurt met alle fysieke dingen in onze wereld, ze veranderen, ze verdwijnen… Droevig? Het was wel een erg mooi plekje, maar ik ben blij dat ik die eerste foto heb kunnen maken en delen vanonder die machtige beuk! Vooral de herinnering die ik heb mogen optekenen in dat eerste bericht is wat blijft, het bos is dynamisch en wij mensen kneden het naar onze eigen zin. De reden voor het kappen is vooralsnog onduidelijk en maakt ook niet uit.

Is dit een beeld van de “maakbare” of van de “vergankelijke” wereld? Ik denk beide, maar nodig graag ook iedereen uit om zijn of haar eigen mening en/of gevoel hierover achter te laten!

Laatst liep ik in de buurt van Delhuyzen, een prachtig stukje met heel veel historie van mensen, het is een verstrooiterrein midden op de Veluwe met aan de hoofdingang het “Internationaal monument voor het onbekende kind“. Een inspirerende plaats met ook een bijzonder moment om naar binnen te gaan. Vlak boven het monument ontstond op dat moment een regenboog, precies erboven, het leek alsof de hoge spanning van de mast de boog genereerde, voor het gemak noem ik het maar de zichtbare spanningsboog. Ook dat is vergankelijkheid, enkele momenten later is het verschijnsel weer verdwenen.

Na een grote boog om een gigantische schotse hooglander heen ( ander verhaal waarom ik eromheen loop met de hond), kwam ik op het laatste zonverlichte pad van die dag, er was een bankje dat nog in de zon stond. Een mooie plek om nog heel even te zitten en te genieten van de zonsondergang, het had geregend die dag, het bankje was nat, de bovenkant van de leuning droog, dan maar op de leuning, het rode licht van de zon op je gezicht en toen werd het stil, in mij, de omgeving, zelfs de snelweg verdween even…

Op dat moment draai ik me om en realiseer me dan pas waar ik ben, een laatste zonnestraal verlicht nog één boom in de hele rij op het pad. Dat is de boom van Teun, het zoontje van een van mijn beste vrienden, overleden vlak na zijn geboorte. Om daar te zijn op precies dat moment laat mij beseffen hoe vergankelijk het leven is, hoe lang of kort dan ook, ook voor mij…

Het zijn allemaal momenten waar ik dankbaar voor ben, de beleving, de herinnering, de verhalen, dat is wat je mens maakt… Geniet daarvan en geloof me, ook de bomen, die je vaak zal zien hier, hebben veel meer herinneringen dan wij met zijn allen bij elkaar kunnen verzamelen…

Wie dacht dat ik iedere dag alleen, eenzaam moest doorbrengen in het bos… Nou, er is altijd gezelschap.

Laat ik beginnen met de ochtend, in de vroege zonnestralen, vaak zelfs wanneer de meeste dieren nog slapen (ja, de reeën worden echt dan pas wakker) kom ik iedere dag om dezelfde tijd Roodkapje tegen. Roodkapje? Jazeker, Roodkapje…

Ze is een oude vrouw die, toen ik haar in de eerste jaren tegenkwam, altijd met een rode muts rondliep in het bos, haar extreem dunne, tengere beentjes, krom door de leeftijd, brengen haar iedere ochtend weer op mijn pad. Een klein tasje met touwtjes op haar rug, soms zingend, soms gewoon hard mompelend of turend door haar handen als verrekijker, sjokt ze de bult op en weer af.

Steeds vaker begonnen we een gesprek, over het mooie licht, de bomen of de hond. Later kwamen de bijzondere verhalen over haar leven, haar leven bestond uit reizen, het bezoeken van vele plekken op de wereld, verhalen over kibboetsen waarin ze verbleef en in de jaren ’60 en ’70 over de vrije seks die iedereen kon hebben daar, haar passie voor kruizen die ze overal en nergens ontdekt, hoe verbluft was ze toen ik haar na een paar jaar wees op het kruis op het hoofd van mijn hond (de ontdekking daarvan is een ander verhaal).
Bijzonder om haar te ontmoeten, nog steeds zo vrij en open om alles te delen met een wildvreemde in het bos. Alle verhalen over de reizen van haar kleinkinderen en hun liefdes, maar simpelweg tevreden om even een verhaal te delen en tegelijk ook mijn eigen verhalen aan haar kwijt te kunnen, over mijn dochter, mijn escapades, de dingen die mij bezig houden en haar altijd ongezouten, vrolijke reflectie op dat wat mij bezig houdt… Een mooi begin van de dag!

Euh, de titel is “De oude man en Roodkapje”…

Ja, dat klopt! Een dag is langer dan alleen de ochtend… Als ik eind van de middag of avond het bos bezoek is er ook een terugkerend gezelschap, de Oude Man. Ook hem kwam ik een paar jaar geleden voor het eerst tegen, we zeiden goede dag en kwamen te praten over het wild in het bos, of beter, de afwezigheid van dat wild volgens de man. Zelden vertel ik mensen over de mooiste plekjes om wild te spotten, die avond was anders, ik wees hem op een klein, verborgen paadje waar hij maar eens in moest lopen, wel voorzichtig, het is slecht begaanbaar, zeker met een wandelstok en de moeite waarmee hij de paden bewandelt.

 

De volgende dag ontmoetten we elkaar weer, op het moment dat hij me zag schoten zijn ogen vol tranen en kwam slecht uit zijn woorden, alleen vanuit pure dankbaarheid… Hij had die avond wel vijf reeën gezien en een paar zwijnen… Zo simpel kan het zijn om iemand zo blij te maken! Nog steeds praten we over wat we die dag gezien hebben, als zijn gezondheid het toelaat iedere dag te  wandelen.

De gemeenschappelijk deler, we noemen het alle drie “ons bos”.

Het is niet alleen hier waar deze mooie ontmoetingen plaatsvinden, op alle plekken waar ik wandel kom ik mensen tegen die een verhaal willen vertellen of een verhaal willen horen.

Luister ernaar, stel je ervoor open en geniet van je zintuigen, in woord, beeld, geuren en gevoel!

Nog een paar van de dagelijkse bezoekers van het verborgen pad:

 

Save

Bewaren

Op een vroege herfstochtend wandel je door een stil en verlaten bos, de zon is net op en je vraagt jezelf af wat deze dag je gaat brengen. Je daalt af langs een pad dat je niet eerder gezien hebt, je mijmert, je luistert naar de vogels en snuift de vochtige lucht op die zichtbaar aanwezig is, plots is het vocht zichtbaar en tastbaar…

Niet alleen dat wordt zichtbaar, onder een eeuwenoude beuk, gekleurd in de eerste herfstkleuren, vind je dan toch die ene ingang, maar waar naartoe?

De poort op zich leidde nergens en overal heen, maar bracht me vooral de inspiratie om weer eens wat foto’s te publiceren, vanuit het bos, vanuit het huis maar vooral vanuit wat ik ervaar als mooi en welke woorden daarbij soms los komen…

Dit slechts de eerste post, trek me gerust aan de jas als er te lang niks komt!

Save