Op een vroege herfstochtend wandel je door een stil en verlaten bos, de zon is net op en je vraagt jezelf af wat deze dag je gaat brengen. Je daalt af langs een pad dat je niet eerder gezien hebt, je mijmert, je luistert naar de vogels en snuift de vochtige lucht op die zichtbaar aanwezig is, plots is het vocht zichtbaar en tastbaar…
Niet alleen dat wordt zichtbaar, onder een eeuwenoude beuk, gekleurd in de eerste herfstkleuren, vind je dan toch die ene ingang, maar waar naartoe?
De poort op zich leidde nergens en overal heen, maar bracht me vooral de inspiratie om weer eens wat foto’s te publiceren, vanuit het bos, vanuit het huis maar vooral vanuit wat ik ervaar als mooi en welke woorden daarbij soms los komen…
Dit slechts de eerste post, trek me gerust aan de jas als er te lang niks komt!